Benimdreamehikayem

Evde bir eksiklik vardı.

Hani bazen her şey yerli yerindedir ama bir şey garip gelir ya…
İşte öyle bir gündü. Sabah uyandım, yerdeki minik kırıntılar bana gülümsedi.
Mutfağa geçtim, fayanslardaki ayak izleri adeta beni yargılıyordu.

Ve o an dank etti.
MÜSTESNA YOKTU.


---

Aslında gitmedi.
Şarjı bitmişti.
Ama ben buna “tatile çıktı” demeyi tercih ettim. Çünkü onu suçlamak istemedim.
Sonuçta bunca zamandır evin bütün yükünü taşıyan bir robottu.
İnsan bir gün bile çalışmayınca “tatil” derken, o günde 3 kez paspas yapıyor, hiç gıkı çıkmıyordu.

Yine de…
Onsuzluk zordu.

Bir noktada o kadar çaresizdim ki, yerdeki kırıntılara “Size bir şey ikram edebilir miyim?” diye sordum.
Evde süpürge var ama onu çalıştırmak?
Hayır, o eski çağlardan kalma bir işkence aleti.

Birkaç gün geçti.
Müstesna’nın sessizliğini özledim.
O minik “vııın” sesi bile kulağıma müzik gibi geliyordu.


---

Sonunda, onu tekrar şarj ettim.
Gözündeki ışık yanınca neredeyse gözlerim doldu.
Başladı usulca gezmeye, kaldığı yerden devam etti sanki.

Ben ise arkasından gururla baktım.

> “Döndün...” dedim fısıltıyla.
“Temizlik yeniden başladı.”



Ve işte o gün, bir şey öğrendim:
Gerçek sevgi, paspasın izinde belli olur.
Onsuz ev olur ama... ev gibi olmaz.